Lees het verhaal hier op de website of op Instagram.
Wie de straat wil ontvluchten moet geld hebben. Wie eerlijk aan geld wil geraken heeft werk nodig. En wie wil werken verblijfsdocumenten. Die had ik natuurlijk niet als migrant uit een andere eeuw. Dus om mijn brood te verdienen, moest ik mij begeven in de pikzwarte schaduw van de economie, waar mensen hard werken voor weinig geld. Verborgen uit het zicht van het gewone volk. Achter potten en pannen in snikhete keukens van chique etablissementen. Als schoonmakers in prestigieuze hotels. Ingezet als brave pakezels voor rijke bouwheren die dromen over hoge flatgebouwen, zoals farao’ s over piramides. De stad is gebouwd op de noeste arbeid van mensen wier bestaan voor de wet als misdrijf wordt beschouwd.
Ja, een misdrijf! Ik zeg het u, de wereld is zot geworden! Misdrijf of niet, ik heb tijdens mijn zwerftochten door de Antwerpse straten overal aangeklopt om mijn diensten aan te bieden. Ik vernam dat je gemakkelijk werk vindt in de horeca in de binnenstad, of in kleine winkels in drukke volksbuurten buiten de vroegere stadsmuur. Ik wilde graag in de handel, want daar had ik verstand van, dus ik trok naar Borgerhout.
Gij zijt geboren in Borgerhout? Gij kunt u niet inbeelden hoe alles eruit zag vroeger. Het leven in de stad speelde zich grotendeels af binnen de stadsmuren. Borgerhout lag daar buiten, een landelijk gehucht met hier en daar wat landbouwers, herbergiers en handelaars, die zich vestigden op de weg naar Turnhout. Van het Borgerhout van de velden waar ketters hun hagenpreken hielden en met de prachtige tuin van Van Coudenberghe - één van de grootste bezienswaardigheden van het Antwerpen in mijn tijd - is niets meer over. Wie goed zoekt en geluk heeft, vindt soms wat onkruid en mos tegen de talrijke stenen muren.
De gemeente is drukbevolkt, voornamelijk door Moren die zich hier ooit massaal zijn komen vestigen vanwege de toen goedkope woningen. Zij wonen in grote huizen met kroostrijke gezinnen. Zij praten met veel passie en handgebaren. Net als wij, Italianen! Hun klederdracht is grotendeels hetzelfde als deze van andere stadsbewoners. Alleen lopen sommige mannen rond in lange gewaden,in de zomer gemaakt van dunne kleurrijke stoffen en in de winter van dikke wol. Sommige vrouwen dragen een sluier, voor mij niet zo bijzonder, in mijn tijd was dat doodnormaal! Maar vandaag is het een gevoelig politiek onderwerp dat veel emoties losmaakt. En dan durft men hier te zeggen dat Italianen dramatisch zijn. Bespottelijk!
In Borgerhout klopte ik aan bij een visboer. Ge zoudt durven denken dat de toog vol ligt met vis uit de Schelde. Dat was vroeger toch zo. Ge kondt vroeger bijna met uw eigen handen haringen uit de Schelde scheppen. Ik weet niet of er vandaag nog vissen zwemmen in die rivier. En ik weet ook niet of iemand krankzinnig genoeg is om iets uit dat vergiftigde water te vreten. In Antwerpen komt al lang geen verse vis meer aan wal. De kabeljauw, zalm en haring worden uit Franse vismarkten over de Belgische grens gebold en uitgestald in de met ijs gevulde toog van de visboer.
Ik kwam binnen en sprak de man aan in mijn gebrekkig Antwerps. Dat deerde niet, hij begreep wat ik zocht. Hij had geen werk voor me, maar kende een andere visboer die nog volk zocht. Hij gaf mij zijn adres en vroeg of ik een portie knapperig gefrituurde ansjovis wilde. Gratis van het huis, hij wist dat ik het moeilijk had. Net zoals velen in die wijk. De gastvrijheid en zorgzaamheid in Borgerhout maakt geen onderscheid op basis van uw documenten. In Borgerhout vindt ge menselijkheid.
