Lees het verhaal hier op de website of op Instagram.
Gij moet Mohamed zijn. Ik ben Lodovico, aangenaam. Lodovico Guicciardini. Laat mij u de hand schudden en u iets te drinken aanbieden. Ober! Bedankt om naar hier te komen, het verbaast mij dat gij hebt toegezegd om mij te ontmoeten. Het is dan ook een bizarre historie. Ongehoord! Daar is de ober, wat moet gij drinken? Bier? Wijn? Koffie? Thee? Ober! Koffie voor meneer. Voor mij niets meer, ik heb genoeg gedronken. In niets teveel is mijn lijfspreuk.
Nogmaals dank om naar deze kroeg te komen. Ik kom hier vaak. De kroeg is één van de weinige plekken waar ik niet het gevoel krijg ergens als een vreemd wezen te verkeren. De hele wereld is onherkenbaar veranderd, maar het eenvoudige principe achter een kroeg is onveranderd gebleven. Een waard, een vat, glazen flessen Italiaanse en Franse wijnen, houten tafels en stoelen, zatte vrouwen en mannen van alle standen. Oudewijvenpraat en diepzinnige gedachten aan de toog. In de kroeg is de geschiedenis blijven stilstaan, terwijl daarbuiten niets hetzelfde is gebleven.
Wat ik van u wil? Dat gij luistert naar mijn verhaal. Een geschiedenis die begon toen ik in 1541 Firenze achter mij liet en voet zette op Antwerpse grond. Ja echt, ik ben 500 jaar oud! Gij zegt dat ge mij gelooft, maar ik geloof u niet. Gij kijkt met een blik net zoals men kijkt naar een dronkaard die een stuk in zijn kloten gezopen heeft. Maar ik zie ook dat gij nieuwsgierig zijt, dat is een goede start voor dit gesprek. En gevaarlijk! Want wie te nieuwsgierig is, dreigt zich te verslikken in het vergif dat kennis kan zijn. Ik heb van nieuwsgierigheid mijn levenswerk gemaakt. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft geleid tot wat ik vandaag ben. Een vreemdeling in een tijd die de mijne niet is.
Luister goed! Ik was in mijn tijd een gewaardeerde schrijver. Een gerespecteerd man! Ik kwam naar Antwerpen als koopman in het familiebedrijf, maar ik verknoeide elke onderneming precies alsof den duvel zich er persoonlijk mee bemoeide. Maar schrijven dat kon ik. Ik reisde jaren door de Nederlanden en liet mij leiden door mijn brandende nieuwsgierigheid. Ik stak al mijn tijd en middelen in mijn Descrittione. Naar mijn bescheiden mening een meesterwerk, maar rijk ben ik er nooit van geworden. Ik denk dat ik toch nog een glas bier neem. Ober!
Waar was ik gebleven? Dat ik een oude grijsaard was geworden! Mooi, je bent goed aan het luisteren, ik verveel je dus niet met mijn zotteklap. Het was mijn vriend en drukker Willem Silvius die mij introduceerde bij een mysterieuze magiër. Hij zocht iemand die gek genoeg was om tegen royale betaling een levenselixer uit te testen. Een vies, bitter drankje met een geelgroene schijn die al mijn kwalen zou genezen en sterker, mij de eeuwige jeugd zou schenken. Ik geloofde er de ballen van, maar ik had het geld echt nodig en was nieuwsgierig of er toch iets van waar kon zijn. Weken gingen voorbij zonder enig effect, mijn dagen waren geteld. Ik werd begraven in de OLV Kathedraal.
Op een dag stortte bij werkzaamheden een deel van de kathedraal in waardoor mijn graf zich opende. Ik werd blootgesteld aan de koude Scheldelucht die achtereenvolgens mijn neus, lippen, mond, keel en longen prikkelde en mijn lichaam wakker schudde alsof een bliksemschicht mij vol raakte in een open veld. Daar stond ik dan. Naakt en herboren. In hetzelfde lichaam als toen ik naar Antwerpen kwam in 1541. Helemaal alleen in een nieuwe wereld zonder familie of vrienden.
