The Pink Spy
Met de reeks The Pink Spy (2013) sluit Tordoir aan bij de traditie van de Venetiaanse laatbarokschilder Battista Tiepolo. Tordoir inspireert zich vooral op de reeks gravures Capricci en Scherzi van Tiepolo. Deze reeks toont een wereld met vreemdelingen, (verstoten) ouderen en bizarre figuren aan de rand van de maatschappij. Tordoir verwijst naar de ontregelde wereld waarvan we allemaal deel uitmaken. In deze reeks heeft De Oosterling een verbindende functie. Hij verschijnt op het toneel bij Tiepolo en duikt op in het werk van Tordoir. Deze Oosterling is in zijn onvatbare gedaantes een metafoor voor de kunstenaar, filosoof, dichter en wetenschapper.
De expressie van de hond
Voor zijn The Pink Spy-reeks regisseerde de Antwerpse kunstenaar een tableau-vivant met figuranten. In de enscenering die het Museum maakt bij The Pink Spy / Kids, botst u op het plaasteren afgietsel van een sterk expressieve hond. Dat beeld echoot met de hond op het monumentale doek. Tordoir liet zich voor zijn viervoeter op dit beeld inspireren door de hond, naar een tekening van Jacob Jordaens uit de collectie van het Museum Plantin-Moretus. Jordaens werkte de hond verder uit in zijn schilderij Le piqueur et ses chiens (De jachtmeester en zijn honden). Dat werk behoort tot de collectie van het Museum voor Schone Kunsten in Rijsel.
Consumptie en pollutie
Op de achtergrond van The Pink Spy / Kids komt impliciet vervuiling aan bod. We zien uitspattingen die het resultaat zijn van onze consumptiedrift. Naast het doek plaatst Tordoir twee eeuwenoude letterblokken in lood bij het werk. Het ene blok is niet aangetast door pollutie, het andere wél. Eén letterblokje barst zelfs letterlijk uit zijn voegen. Het aangetaste — giftige — lood springt buiten de ordenende begrenzing. Het doet nadenken over de gevolgen van pollutie, niet alleen op de algemene gezondheid van de mens maar ook op de houdbaarheid van ons collectief cultureel erfgoed.
Vier schetsen voor het Museum Plantin-Moretus
Tekeningen zijn zichtbare sporen van denken. Schetsen illustreren de pogingen van Tordoir om zijn intenties scherp te stellen. Dat proces verloopt via soms zichtbaar en letterlijk verscheurende ‘expressieve’ handelingen. Gescheurde delen worden in hun voorlopigheid met fel gekleurde tape aan elkaar gezet. Het zijn fundamentele artistieke onderzoeken naar het ‘hoe’ en het ‘wat’ van een beeld. Dankzij voorstudies kan dat beeld leiden tot een groot en zielsbetrokken kunstwerk.
