Lees het verhaal hier op de website of op Instagram.
Ik was tevreden met mijn kamer niet ver van de Handelstraat, in. een vertimmerd woonblok, onderverdeeld om zoveel mogelijk residenten op te hokken als konijnen. Ik had niets te klagen, mijn kamer was niet veel verschillend van herbergen voor reizigers in mijn tijd. De kamer was drie op drie groot. In de hoek stond een wastafel waar soms warm water uit stroomde. Tegenover de wastafel stond een bed met een zachte matras waarop ik ‘s avonds mijn lichaam te ruste kon leggen. Na al die nachten op kartonnen platen op straat leek het alsof engeltjes mij de zachtste bedspreien uit de hemel brachten, met de zegen van God de vader. Ik sliep alsof vrede over de aarde was neergedaald en alle onrecht en pijn tot het verleden behoorden. Met een stoel en een tafel waaraan ik mijn gedachten kon neerschrijven, werd deze kamer de eerste plek waar ik mij weer mens voelde.
Ik deelde de keuken en het sanitair met de andere bewoners van het gebouw. Boven het fornuis herinnerde een zwarte roetvlek aan een brandongeval. In de kasten met witte deuren, beslagen met vet, zaten afgeleefde potten en pannen, sommige zonder steel. De ijskast had het enkele dagen na mijn aankomst begeven, zakken ijs behoedden de etenswaren tegen bederf.
In de keuken ontmoette ik regelmatig mijn huisgenoten afkomstig vanuit alle windstreken . Zo hebt ge bijvoorbeeld Anton uit Polen. Zijn kale hoofd, zijn gespierde lichaam dat uit zijn kleren lijkt te barsten en zijn norse blik geven hem een vervaarlijk uiterlijk, maar ik ken niemand die vriendelijker is dan Anton. Ik zie hem bijna enkel gedroogde worsten eten, die hij haalt bij de Poolse handelaar niet ver van waar we wonen. Hij doet mij soms denken aan Antigoon. Die kent ge toch? De reus die zijn hand verloor na zijn gevecht met Brabo. Wist gij dat Antigoon waarschijnlijk gewoon een grote Rus was en geen reus? Mensen kunnen een pak overdrijven! Spraakverwarring? Nu ge het zegt! Rus en reus liggen niet ver van elkaar begot.
In dezelfde ruimte ontmoette ik ook Shabir. Een man die de oorlog in Afghanistan ontvluchtte en nu ook zonder verblijfsdocumenten door het leven gaat. Hij liet zijn kinderen en vrouw achter in Iran en reisde door Turkije via een gevaarlijke boottocht over de Middellandse Zee naar Griekenland. Onderweg liep hij een enkelbreuk op die nooit verzorgd werd en voor een lelijk gezwel zorgde waardoor hij geen normale schoenen kan dragen en mank loopt. Hij vroeg bescherming aan, maar zijn aanvraag werd geweigerd. Hij kan niet terug, hij stuurt geld naar zijn gezin in Iran. Hij valt tussen wal en schip. Hij maakt heerlijke rijst met door walnoten omhulde kip.
Verder had je nog Achmed, een oorlogsvluchteling uit de Levant, die samen met zijn vrouw en drie kinderen in een grotere kamer verblijft, maar waar de ruimte ontbreekt om een normaal gezinsleven uit te bouwen. Hij kreeg in tegenstelling tot Shabir wel bescherming en kijkt uit naar een nieuwe woning voor zijn gezin.
Het gebouw verbnd ons allen. Allemaal mensen die, net als ik 500 jaar geleden, aankwamen in Antwerpen op zoek naar een toekomst.
Maar ik voelde dat ik van hen allemaal, het verste van huis was.
